بازگشت
مولانا کبیر (فرخاری)
مادر مادر

 

مهر رخشان در شبستان مـادر است        آفتاب چـــــتر چـــرخ چنبر است

طرفه درش در صدف پیغمبر است         تکــیه گاه طفل بی پا و سر است

دست معمار بلند کشور است

سفت این والا گــــهر پروردگــــار        چـــون حـــریم خانه را نقش و نگار

خواهد هر جا نسل انسان گامــــگار      ســرمـــه می ساید به چشم روز گار

مرغ پرواز زمان را شهپر است

فکـــرتش تابنده ی نــــور و امــید          پـــــرورشــــگاه  جـــناب بایـــزید

بر سیـــه دل مــی کـــشد نقش سپید       قـــفــل مشــکل مــی کشاید با کــلید

آهــــن داود را  آهــنگـــر  است

لطــــف بی هــمتا در آغوش زمــان     در جـــــبینش مهــــر انسانــــی عـــیان

سخت بیزار است از بــی مایه گــان    صلح و جنگ است مایه ی سود و زیان

رمز صلح عرصه ی بحر و بر است

زن ســـــزاور است گــــاه ســروری    گــــیرد ار فـــخرش لــــوایی مـــادری

کـــلک عــــزت را بود انـگـــشتری   زاده ی دامــــــــان پاکــــش عنـــــبری

در شب دیجور مهر خاور است

مـــام افغـــان فاقـــد برگ و نـوا ست   بــام افـــلاک از طـــنین اش پر نواست

خون چکان از دیده چون درد آشناست    سنگ حسرت هر کجا  در پش پاست

پر ز آلام جهان شش در است

مــی تپد (فرخاری) چــــون مـــرد خبیر    تا بـــرد لطـــفش به پهـــنای ضمــیر

شکـــــــــوه ها دارد ز چنگ گــرگ پیر  بـــی نصیـــب از حـــرمت ظلمت پذیر

هــرکــه آزارد و را استمگر است

 

 

 

ونکوور کانادا

 

 

صحت یابی استاد( فضل)

مرغ جــوری پر کشاید  بر فراز  بسترت      خواب راحت در صحت یابیست بالشت پرت

هر دو دستم در دعا بالاست فضل محترم       دست و چنگال مــریضــی دور بادا از برت

تا ببپوشد جسم جـــانت را  لباس  یافــیت       دست الفت مــی کــشد ذات  الهــی  بر سرت

مرغ امین را برد افرشته ی گردون سوار      تا اجـــابت ســایه  اندازد  به  لطــف داورت

زندگی را میدهی رونق چو خورشید سپهر    صید شهرت را برد تا اوج گردون   شهپرت

از پــدر داری همایـون جامه در بزم ادب     بــر چنین فــرزند می  بایــد که بالــد کشورت

گرز رستم را به کف گیری به هنگام ستیز     می شکافد قلــب نا میمــون  دشــمن خنجرت

رزم و پیکارت به فرق هر ستمگر گرز گیو  درنبردحق وباطل صخره سنگ است سنگرت

جای داری در ضمیر تیره ام استاد( فضل)    آفـــتابت روشنــــا تا بــام چــــرخ چمـــبرت

از تو روشن چلچراغ است در بساط خاوری   کــشور دل ســرمــه ساید بر دوچشم باورت

در شمار ذره است(فرخاری) ای دانای فحل

مــردم چشمش بگیــرد آب از  چـــشم ترت

 

 


May 13th, 2013


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان